Van de trap gevallen

Vanmorgen ben ik van de trap gevallen op een logeeradres. Zo’ n mooi wit geschilderde, gladde, draaiende trap. Op mijn sokken kwam ik naar beneden en in de bocht ging het mis. Ik gleed door en tuimelde zes treden omlaag. Ik kwam bovenop mijn rugzak terecht.

Het eerste dat door mijn heenging was: “Gelukkig het valt mee”. Het tweede: hoe zouden mijn telefoon en iPad het er af hebben gebracht? Vervolgens de pijn: een geschaafde linkerknie, de mooie witte verf ineens op mijn zwarte broek, een pijnlijke, omgeslagen rechtervoet ….

De aandacht van de gastvrouw ging natuurlijk uit naar mijn fysieke welzijn. Dat was natuurlijk hartverwarmend.
En wat opvalt als je zo’n situatie bekijkt dat mijn eerste reactie: “het valt gelukkig mee” ondergeschikt is aan de aandacht naar de fysieke aspecten van een gebeurtenis. Want wat speelde er dan eigenlijk toen ik weggleed.

Er ging van alles door mijn hoofd. Mijn onzekerheid en onmacht kwamen naar boven. Onmacht over het niet in staat zijn mijn val te voorkomen, laat staan te stoppen. Angst of het goed zou aflopen. Gaat mijn dag of zelfs mijn leven, hierdoor in de war? En een oude ervaring kwam naar boven.

Toen ik van een bouwsteiger achterover viel – nu bijna 20 jaar geleden – en met een gebroken rugwervel maandenlang moest revalideren. Toen was ik echter in loondienst, nu zelfstandig en zonder arbeidsongeschiktheidsverzekeringen. Niet kunnen werken betekent nu direct terugval naar geen inkomen uit arbeid.
Al dit soort gedachten heeft emotionele impact en ook heel wat indirecte gevolgen als daaraan geen ruimte wordt gegeven.

Hoe komt het toch dat we veel makkelijker onze fysieke problemen onderkennen dan de psychologische? Terwijl er zoveel wetenschappelijk onderzoek is over de resultaten bij de aanpak van emotionele problemen. Eenzaamheid bijvoorbeeld is te behandelen. En toch overlijdt 14% van de mensen aan de gevolgen ervan. Een ander voorbeeld. Het verloop van genezingsproces bij diverse soorten kanker is te beïnvloeden door attitude en gedrag. Toch huiveren veel mensen bij de gedachte om daarmee aan de gang te gaan.

Ruziemaken doen we allemaal wel eens. Toch weigeren mensen daarop aangesproken te worden, alsof zij ruzie zouden maken. Zelfs de titel ‘Constructief ruziemaken’ kon de handen niet op elkaar krijgen. En dat terwijl de deelnemers over de inhoud en effectiviteit van deze workshop laaiend enthousiast waren. Ook bij dit onderwerp speelt de emotie een onzichtbare en moeilijk bespreekbare rol.

Uit onderzoek blikt dat 40% van de klachten waarmee men naar de huisarts gaat geen lichamelijke oorzaak heeft. Juist in die situaties kan begeleiding door de juiste persoon onverwacht positieve gevolgen hebben. Toch jammer dat ze dan aan het verkeerde adres zijn.

Foto: Pexels, created by Mike

Eelco van der Wal, Thuis in MensEnWerk

Ik help het wolkendek in jouw leven te veranderen in zonneschijn.

‘Vind ons leuk’ op Facebook

Onze missie: Anderen inspireren om anders te denken en te voelen, zodat er een warm en waardevol leefklimaat ontstaat binnen familie en organisatie.